“Wanneer ga jij?”

Datum: 6 apr '22

Met alle liefde

“Wanneer ga jij?” vraagt mijn oudste zus.

“Ik weet het niet precies”, zeg ik, “maar op zijn vroegst in het weekend. En jij?”

“Ik ga morgen”, zegt ze, “dan rijd ik mee met Ad. Die zet me af en dan blijf ik twee dagen bij papa. Woensdag komt Anna tot en met zaterdagochtend, en na het weekend kan Willemien weer. Overigens pas na 11 uur, die maandagochtend, dus dat is nog even een dingetje. Gerben is een weekje weg; daar kunnen we tot volgende week dinsdag niet op rekenen. Hij had dat geappt, heb je dat gezien? Nou ja, het zou heel fijn zijn als jij er zaterdagmiddag kan zijn”.

Ik knik. Natuurlijk kom ik dan. Met alle liefde. Ik schrijf het direct in mijn agenda.

Overzicht

Mijn vader. Hij is geopereerd aan een akelige infectie aan zijn hand, en nog lang niet fit. Daarom springen wij, zijn vijf kinderen, bij. Communicatief gezien blijkt dat een uitdaging: na twee dagen ben ik het overzicht al kwijt. Er is een appgroep mét vader en kinderen, eentje zónder vader en mét kinderen, we bellen en appen onderling en mailen soms wat aan elkaar door, of niet. Er is ook een thuiszorg-account met een link in de mail, gekoppeld aan mijn vaders dossier. Soms denk ik dat ik alles kan volgen, soms opeens heb ik iets gemist. Gelukkig coördineert mijn zus nu het bezoek en lanceerde mijn broer een gezamenlijke Google-agenda. En zelf neem ik iets meer tijd om alle berichtjes nog eens door te nemen. Zo weet ik precies genoeg en voel me volwaardig onderdeel van een hoger doel: de zorg voor mijn vader.

Organisatie

Herkenbaar. Ook binnen de NSPOH. Recent onderzoek door Orange Otters laat zien dat we veel communiceren. Per Teams, via Sharepoint, per mail, per mobiele telefoon, via een appgroep, en sinds kort ook weer op de wandelgang. Sommige van onze collega’s zijn tevreden en kunnen alles voldoende volgen, anderen geven aan dingen te missen. Gelukkig coördineren onze collega’s van Marketing en Communicatie steeds meer, en zal er een gloednieuw intranet worden gelanceerd. Tot het zover is vraagt het van ons als collega’s de nodige inspanning om te zorgen dat we genoeg weten. En dat is niet zo’n ramp. Als je je maar evengoed een volwaardig onderdeel kunt voelen van een hoger doel: het opleiden van sociaal-geneeskundige professionals in ons land.

maart 2022, Henriëtte Treurniet