“We zijn er!”

Datum: 14 jul '22

Op de fiets

Vorige week vertrokken ze. Het plan was al eerder gerezen: na het eindexamen zou ze met haar schoolmaatjes, Lotte en Thijs, naar Parijs fietsen. Voorbereidingen, inkopen, onderlinge afspraken maken, het was allemaal gedaan, en afgelopen vrijdag was het zover. Alles in plastic, inclusief de drie zelf, gingen ze op pad, in een forse regenbui. Eerst met de fiets in de trein naar Maastricht, en daar vandaan op de pedalen. Onderweg maakten ze een appgroep voor de ouders, die geacht werden daar een selfie in te plaatsen bij wijze van kennismaking. Zo begon alles goed en zat op dag één de energie er helemaal in. De appgroep liep vol met beelden en grapjes, en eindigde met een vrolijke foto van de drie op de eerste camping.

Onderweg

De dagen erna nam het aantal berichtjes snel af. De moeheid nam toe en het bleef maar regenen. Het koken op de camping was daardoor nagenoeg onmogelijk, op de dagelijkse fietsafstanden hadden ze zich verkeken, er raakte een fietssleutel en een setje aan tentharingen kwijt, en van de stekker van één van de accu’s brak al snel een pootje af. De foto’s van maaltijden beperkten zich langzaam maar zeker tot MacDonald’s-menu’s en pannenkoeken uit de supermarkt. Net toen ik me begon af te vragen of we ze niet een hotelletje moesten aanbieden, meldden de drie dat Parijs in zicht kwam en dat de zon inmiddels scheen. En zojuist, net voordat ik met deze blog begon, verscheen de lang verwachte foto – de drie bij het Louvre met als begeleidende app: “We zijn er!”. De ontberingen zijn voorbij; het is tijd om te genieten.

Genieten

Zo is het ook met deze serie blogs. Twee-en-een half jaar geleden begon ik eraan. Ik had erover nagedacht en doorgesproken: een blog zou een extra contactvorm zijn in de corona-periode. Dus ging ik op pad bij de NSPOH, met de blogs als reisverslagen. Achttien in totaal. Over anderhalve-meter- parels, publieke zorg, een naaimachinetechnicus, het kapsel van de NSPOH, over tattoos en over iemand die niet wist hoe ik er van de achterkant uitzag. Deze blog is de laatste en ik sta er bij stil. Bij de afgelopen periode op de NSPOH, waarin veel is langsgekomen en we ook ontberingen hebben gekend. Maar de corona-crisis is voorbij, de blog als extra communicatie-middel is niet meer nodig. We spreken en zien elkaar, en we ontmoeten elkaar weer op de gang. Daar geniet ik nu maar eens even extra van.

juli 2022, Henriëtte Treurniet